Overtocht Cocoseilanden- Rodrigues

We vertrekken 8 september en zetten koers naar Rodrigues, Port Mathurin, een afstand van 2000 mijl.
De eerste week hadden we weinig wind met een flinke deining. Kleine walvissen haalden ons soepel in.

Na een tijdje het pijnlijk klapperen van de Genua aangehoord te hebben, hesen we de Genaker. Tevreden keken we van de snelheidsmeter naar de Genaker tot deze  boven uit de mast knapte en in zee plofte. Alle hens aan dek om de Genaker uit het water te trekken. Waarschijnlijk was er teveel kracht op de val gekomen door de hoge deining. Het hele voordek was bedekt met Genaker, dan zie je pas de omvang van het doek. Jammer dat ik er geen foto van gemaakt heb.
Door het rustige weer vingen we een paar lekkere vissen. Eerst een Mahi Mahi en later in de week een Wahoo, onze favoriet.
Daarna hadden we een paar dagen goed zeilweer doordat de wind toe nam.
Ter hoogte van 80ste lengte graad parallel aan India liepen er af en toe enorme golven onder ons door. Spectaculair om te zien, topsport om je staande te houden.

De laatste week hadden we een paar dagen mooi zeilweer waarbij we 6-7 mijl per uur liepen
en gewoon aan tafel konden eten zonder dat er iets om viel. We vroegen ons af hoe lang we het zo op zee vol konden houden. We hadden er geen antwoord op.
300 mijl voor Rodrigues kregen we het voor onze kiezen door een flinke bries en een rollercoaster van golven. Ik wilde een boswandeling maken. Het werd qua zee en zeilen een overtocht vol contrasten.
"Ik hoop dat we een fikse regenbui krijgen als we binnen zijn, zodat het zout goed van de boot afspoelt", zei Geert toen we 24 september het basin van Port Mathurin binnenvoeren. "Ik hoop dat ze hier krentenbollen verkopen", zei ik.
We moesten aan de hoge kade  liggen om in te klaren, een kade voor zeeboten. Als zeiljacht lig
je hier tegen grote fenders op en neer te bumpen en het zand van de kade stoof om onze oren.
Des te kleiner het land des te groter het aantal formulieren dat ingevuld moet worden. We kregen te maken met 5 instanties, healthcare, biosecurity, kustwacht, douane en immigratie.
We laten het een ochtend geduldig over ons heen komen.

Na de formaliteiten ga ik om brood en wat lekkers bij de koffie waarna we meteen de meertouwen losgooien om bij de kade vandaan te zijn.
100 meter verderop laten we het anker vallen en gaan naar binnen om te schuilen voor een fikse regenbui en dronken koffie met warme krentenbroodjes.

Op mijn verjaardag pakten we de bus naar Francois Leguat, een natuurreservaat met grotten,
reuzenschildpadden en radiated schildpadden.
De aldabra-reuzenschildpadden zijn de laatste overlevenden van de reuzenschildpadden die ooit op alle eilanden van de Indische Oceaan leefden.
De radiated schildpadden zijn kleiner, het schild heeft mooie gele lijnen.

Het was een mooie dag mede door de busrit over het eiland tussen de lokale bevolking in.

Groeten vanaf de Thalassa