Vakantie met Truida en Bertus.
Het was een warm weerzien met zus Truida en zwager Bertus. We hebben lekker bijgepraat en Truida bracht een kerstster mee namens de familie Kramer. Een lief gebaar. We maakten wandelingen langs de kust. Na één van de wandelingen gingen we iets drinken in de Ierse pub. We kwamen midden in een karaoke terecht. Er zaten talentvolle zangers tussen de Engelsen. Het werd een gezellige avond. Op een bewolkte dag reden we door de bosrijke noorden van Tenerife en bezochten het monument ter nagedachtenis van de grote vliegramp die in 1977 plaatsvond. De laatste dag bezochten we één van de mooiste stranden van Tenerife, le Duque. Het was druk op het strand, mede doordat er veel hotels in de buurt staan. Op het strand liep een wandelende markt. Ze verkochten: sjaals, hoedjes, tasjes, zonnebrillen, drinken, sieraden, broodjes en fruit. Het was gewoon komisch, we hadden geen vijf minuten rust. Bertus: 'Wil je een kokosnoot Truida?' 'Ja' klonk er vanuit het zand. Bertus wenkte de fruitverkoper en bestelde kokosnoten. De fruitverkoper maakte behendig de kokosnoten open. Dit moet ik goed afkijken voor het geval als we in de tropen zijn, dacht ik. De fruitverkoper legde er een banaan en een stuk meloen bij. Zo zaten we opeens aan een supergezonde lunch. Het was een gezellige week.
Truida:
Wij zijn een weekje bij zus Edith en zwager Geert op bezoek. Ze liggen met de boot in de marina van San Miquel, op 5 minuten lopen vanuit ons hotel. Super leuk om je zus weer te zien na een half jaar. Toen wij hoorden dat ze een wereldreis gingen maken, verklaarde ik mijn zus echt voor gek. Zomaar een paar jaar weg van ons dorp en familie. Maar nu wij het een week meebeleefd hebben vind ik het geweldig. Ze hebben een vrij leven en genieten van elkaar. Elke dag schitterend mooi weer. Andere mensen ontmoeten. Het ene eiland is nog mooier dan het ander eiland. We hebben weer even een weekje van elkaar kunnen genieten. Samen een kopje koffie drinken, samen heerlijk gezwommen in de heldere blauwe oceaan. Samen een kokosnoot opengebroken en daar heerlijk van gegeten. Met onze mannen wat uitstapjes gedaan. Wij hebben nu mogen zien dat ze overal van genieten. Maar dan komt het afscheid weer, tot ja wanneer... Afstand is er gelukkig niet. Via de moderne media reizen we met onze zus en zwager mee, samen met onze familie op Urk. Wij hopen dat ze verder een mooie en voorspoedige reis samen mogen beleven. Ver van ons weg, maar in ons hart.
Overtocht Tenerife-Kaap Verdië.
De weersvoorspelling was 20-25 knopen (6 Bft) uit het noordoosten. De voorspelling was dat het over een paar dagen nog harder zou gaan waaien. We besloten te gaan. Eenmaal op zee kwam de wind meer uit het oosten. Het was een vlagerige wind met windsnelheden variërend tussen 8 en 18,5 meter per seconde, zag ik op de windmeter. Dat is ongeveer 5-6 Bft met uitschieters van 7-8. De zee was knobbelig en de wind kwam van opzij. Aan het eind van de eerste dag werd ik zeeziek. Toen dacht ik inderdaad Co, waar ben ik mee bezig. In plaats van kleinzoon George, zit ik met een emmer op schoot. Ik wil meteen naar huis! Maar ja, dat kan niet want ik zit midden op zee en ik weet dat het morgen weer beter gaat. Bovendien kan het geen kwaad na de etentjes met Truida en Bertus. Er wordt weleens gevraagd, 'Heb je wel genoeg beweging op de boot tijdens een overtocht?' Het is zeer intensief om je staande te houden op een bewegende vloer. Het kost driedubbel energie. Het is al een hele kunst om een beetje tandpasta op je tandenborstel te krijgen. Ineens komt er een beeld bij mij op. We waren ongeveer 30 jaar geleden met nicht Margriet en haar man Rein op een kermis. We gingen in een attractie met bewegende vloeren. Ik zie Margriet weer voor me, wanhopig proberend om op te staan nadat ze viel. We gingen opgeknapt de attractie in en we kwamen er verwilderd uit. Gelukkig zonder verwondingen. Ik heb deze attractie daarna nooit meer gezien. 'Wat lach je' zei Geert. 'Ik ben herinneringen aan het ophalen waar ik nog steeds om moet lachen', zei ik. Samen gingen we leuke herinneringen ophalen en weg was de zeeziekte. Na twee dagen vlagerige wind werd de wind stabieler, Variërend tussen 5-6 Bft en meer uit het noordoosten. De boot zwierde geleidelijk door het water. Onderweg zagen we 1 visserschip, een groep dolfijnen en vliegende vissen waarvan er 's nachts twee in de kuip belandden. Ze waren klein dus we hebben ze weer over boord gegooid. We hebben er krap 6 etmaal over gedaan met weinig zeil. Tot nu toe was dit onze langste overtocht. een peulenschilletje met wat ons nog te wachten staat. We gingen ten anker bij Palmeira op het eiland Sal (één van de Kaapverdische eilanden) Het is mooi weer, de watertemperatuur is ruim 26 graden. We sprongen meteen in het water.
Bedankt voor de leuke reacties.
Fijne kerstdagen en een voorspoedig nieuwjaar.
Groeten vanaf de Thalassa
Sal
Sal, een eiland dat naar zout genoemd is. Het eiland heeft een vrij vlak landschap met enkele bergen die door vulkanische activiteiten ontstaan zijn. Er heerst een droog steppeklimaat. Het goudgele zand van de stranden en van de duinen is overgewaaid uit de Sahara en aangespoeld uit de oceaan. De boot is ondertussen ook bedekt met een laag zand. Er groeien vooral veel lage struiken en grassen. De belangrijkste inkomstenbron is het toerisme. Daarnaast is er zoutwinning en visserij. De eerste dag dat we aankwamen bij Palmeira, hoorden we van een roofoverval met geweld op een Nederlands zeiljacht 'De liefde'. Zij lagen bij het zuidelijkste eiland, Santiago bij de plaats Praia. Ze gingen hier om medische redenen voor anker. Praia staat ook hier bekend om zijn criminele bendes. We hadden Peter en Monique van De liefde eerder ontmoet in de Spaanse Ria's. We vonden het verschrikkelijk wat hun overkomen was en bleven er maar over praten. We namen extra maatregelingen aan boord om zoiets proberen te voorkomen. We gingen aan land in Palmeira. Ik was erg op mijn hoede. Al gauw merkten we dat hier een gemoedelijke sfeer heerst. De bewoners zijn vriendelijk en vrolijk. De huisjes zijn kleurrijk en af en toe zijn er mooie taferelen op geschilderd. Honden en geiten zwerven los op straat. In het weekend is het 's avonds in de straten overal feest. Ouderen en jongeren maken muziek en dansen. Nadat we hier een paar dagen waren, verslapten onze extra veiligheidsmaatregelingen alweer. Het is een feestje aan de kade als 's morgens de vissers binnenkomen met hun boten vol vis. Vis is hier volop verkrijgbaar. Groente en fruit is hier schaars. De meeste producten worden geïmporteerd. We hebben dan ook verschillende soorten vis uitgeprobeerd en kregen een portie krabben van een visser in ruil voor een lift naar zijn boot die voor anker lag.
New Nexus
Naast ons lag de New Nexus, een Nederlandse boot met drie jongemannen in de leeftijd van 26 en 27 jaar, Niels, Bas en Tjerk. Zij zijn op reis zonder gebruik te maken van fossiele brandstoffen. Hun missie: 'met wind, water en zon de wereld rond'. Ze worden hierbij door verschillende bedrijven gesponsord. Onderweg vergaren ze plastic afval dat ze uit zee en van stranden halen. Ook zal er plastic naar scholen gestuurd worden zodat kinderen hier proefjes mee doen. Daarnaast zal Tjerk onderweg voor Floating Doctors gaan werken. Tjerk: 'Geert, kan je vrouw haren knippen?' 'Ja hoor dat kan ze', zei Geert. Ze kwamen alle drie bij ons aan boord voor een knipbeurt. 'Ik heb een schaar en daarmee kan ik wat plukjes haar mee knippen, als het mislukt heb ik nog wel een tondeuse, wie durft eerst', zei ik. Tjerk: 'Ik ga wel als eerste, ongeveer 5 cm eraf'. Nadat ik een soort bloempotkapsel bij Tjerk gecreëerd had, haakten Niels en Bas af. Ze besloten toch maar een echte kapper op te zoeken. Een paar dagen voor kerst vertrokken ze richting Carieb met een extra bemanningslid aan boord, Wessel. Een makkie met 4 kerels. We zwaaiden ze vrolijk uit.
Kerst met Jacob en Mirjam
Jacob en Mirjam kwamen een week voor kerst bij ons aan boord. Heerlijk om ze weer te zien. Ze zwemmen, lezen, eten en slapen en brachten een bezoek aan Santa Maria. Het belangrijkste plaatsje van Sal, vooral door het lange witte zandstrand. Er zijn mogelijkheden voor surfen, duiken, zeilen en vissen. Er is maar één geasfalteerde weg van Espargos naar Santa Maria en ook langs de luchthaven. Verder zijn er enkele klinkerwegen. Behalve de taxi en busjes die geen haltes hebben is er op het eiland geen openbaar vervoer. Bij de hoofdweg steek je je hand op voor een busje, die je vervolgens naar een andere plaats brengt.
Met kerst bezochten we het lokale kerkje. We konden er niet veel van verstaan, maar de sfeer was al voldoende. We hebben samen fijne dagen gehad. Morgen nemen we afscheid van Jacob en Mirjam en gaan we richting Carieb. Oud en nieuw vieren we op zee. De weersverwachting is goed, 10 tot 15 knopen.
Groeten vanaf de Thalassa.