De Pareleilanden 
 
De Pareleilanden of Las Perlas zijn na San Blas de populairste eilandbestemming in Panama. De 230 eilanden, waarvan het overgrote deel onbewoond is liggen voor de kust van Panama City. Ze staan bekend om hun prachtige natuur  en de mogelijkheid  walvissen te ontmoeten.
De naam Pareleilanden hebben ze te danken aan de jarenlange parelhandel, hier staan ze tevens nog steeds bekend om.
De bekendste eilanden zijn Isla Contadora en Isla del Rey. Hier wonen ook de meeste bewoners.
Het was een mooie tocht vanaf Panamacity naar de Pareleilanden. We zagen pelikanen die loodrecht met grote snelheid het water indoken om vissen te vangen, pijlstaartroggen, jagende dolfijnen en een rug van een walvis. Lagen bij Isla Pachega waar een kolonie pelikanen woont en voeren langs Isla Contadora waar de sjah van Iran in het verleden naar verbannen was. Tenslotte lagen we bij Isla Del Espiritu Santo, een onbewoond eiland waar het heerlijk rustig was. Het was lekker bijkomen na het drukke Panamacity.

Overtocht Panama-Galapagos


Na een paar dagen Pareleilanden sloeg de onrust om verder te gaan toch weer toe. Tegen beter weten in vertrokken we met nagenoeg geen wind. Met een knoop of 2-3 per uur gingen we langzaam vooruit. Als de wind helemaal wegviel gingen we verder op de moter. Zo dobberden we een paar dagen voort. Door het dieselverbruik begon Geert te meten en te rekenen en ontstond er een dilemma. Het was kiezen tussen twee slechte opties, met de moter tegen de zwakke wind in drie dagen naar Ecuador of  doorgaan naar Galapagos met het risico dat de brandstof op zou raken. Er kwam wat meer wind en we besloten naar Galapagos te gaan. Gelukkig hadden we genoeg verse groente en fruit aan boord. Een dag voor vertrek uit Panamacity bezochten we een grote groente- en fruitmarkt waar bergen meloenen, ananassen, mango's, avocado's enz. lagen. Tegenwoordig eten we regelmatig avocado's. De avocado's zijn hier groter dan in Nederland. Je snijdt ze in de lengte doormidden, de pit eruit halen, besprenkelen met limoen, het kuiltje waar de pit zat vullen met bijvoorbeeld stukjes tomaat en kaas, bestrooien met peper en wat zout. Zo heb je in een handomdraai een lekkere gezonde salade.

Het heeft ook wel z'n voordelen als je zo rustig zeilt. Je kunt bijvoorbeeld normaal in en over de boot lopen. Op het voordek, naar de lange kalme deining en ondergaande zon kijken. Een keer toen het al donker was hoorden we dolfijnen naar de boot, je hoorde ze ademen en ze lieten een spoor van fluorescerend water achter zich door het oplichtend alg.
Op een nacht toen ik de wacht had zag ik drie witte gedaantes over het water zweven. Plotseling kwam er eentje recht op me af. Met een koude rilling over m'n rug dook ik de kajuit in. Ik had de neiging om Geert wakker te schudden die net lekker lag te slapen, dus riep ik mezelf tot de orde; 'Je bent toch niet bang, wat een onzin om aan spoken te denken, de kuip weer in, schiet op! Halverwege het trapje keek ik over het water heen of ik de gedaantes nog zag, toen zag ik dat ze een vliegende beweging met vleugels maakten. Het waren witte vogels, de navigatielichten en het maanlicht reflecteerden op hun lichaam. Je zintuigen werken anders 's nachts.

 



De evenaar

Een dag voordat we bij Galapagos aankwamen staken we de evenaar over. We gingen van het Noordelijk naar het Zuidelijk halfrond. Een gedenkwaardig moment dat gevierd moest worden. We proostten op dit moment door gebrek aan champagne met een borrelglaasje zeewater en spoelden de zoute smaak weg met een Panamese rum met cola. Geert verraste mij met een eigengemaakt certificaat.

 

 

Inspectie

 

Na 11 dagen op zee kwamen we aan bij een van de Galapagos eilanden San Cristobal. We gooiden het anker neer bij Baquerizo Morena.
Zeeleeuwen, zeeschildpadden en zeehonden zwommen proestend om de boot. Het was een mooi gezicht. Zo snel ze in het water zijn, zo log liggen ze te luieren op een verlaten vissersschip.
Meteen kwam er een watertaxi met een mevrouw die ons meedeelde dat de volgende ochtend inspectie aan boord plaats zou vinden.
De volgende dag kwam de inspectie inclusief een duiker en de migratiedienst aan boord, in totaal 6 mensen. Allerlei formulieren moesten ingevuld en de kastjes werden geïnspecteerd op insecten. Ondertussen was de duiker bezig om de romp te inspecteren. Alles was in orde behalve de onderkant van de kiel, daar zaten pokken. De enige plek waar we niet bij kunnen met schoonmaken. We wisten dat de inspectie streng zou zijn, maar zo streng hadden we niet verwacht. Sinds Galapagos een beschermd natuurgebied geworden is, is er een strenge inspectie op zeiljachten om het ecosysteem te beschermen tegen vreemde indringers. Met de gedachte wie niet waagt , wie niet wint waren we naar Galapogos gegaan. We werden verliezers.
De inspectie bood ons de mogelijkheid om een aantal mijlen buiten de kust de onderkant van de kiel schoon te maken en dan weer terug te komen. Dit was voor ons onmogelijk want we hebben geen duikflessen aan boord, bovendien vonden we het te gevaarlijk. We besloten om te vertrekken richting Marqueses. Per gratie kregen we 2 dagen de tijd om de boot weer te bevoorraden.

 

 

Groeten vanaf de Thalassa