We waren op tijd thuis. Geert zijn vader, Gerrit Jan Kruithof is 1 mei op 83 jarige leeftijd overleden. De grondlegger van onze wereldreis. Hij leerde Geert zeilen.
Er was veel medeleven, persoonlijk, via een kaartje, een emmer vers gevangen vis, aan de voordeur hing een tas met een gerookte zalm erin, een schaal met gehaktballetjes....
Dan voelt Urk als een warme deken.
Zoals zus Karin zei: "Ondanks alles, hebben we een leuke tijd met elkaar gehad".
We zijn dankbaar dat we er bij konden zijn en hebben vlak voor ons vertrek de eerste verjaardag van kleine Edith nog mee kunnen vieren.
Herinnering van Geert:
Het is 1974. Ik kijk samen met mijn moeder naar het WK voetbal, naar de verrichtingen van Cruyff, Neeskens en van Hanegem. Mijn vader had niets met sport! Dezelfde winter brengt hij mij de
theorie van het zeilen bij, aan de wind, voor de wind, halve wind, gijpen, laveren, overstag, zwaarden, grootschoten, kraanlijnen enz......
De daarop volgende zomer kocht hij voor mij een prachtig gaffelgetuigd zeilvletje, een Leukothea.
Daarna volgden de zeillessen in de praktijk. Op een gegeven moment viel hij bij het instappen van het ranke bootje overboord. "Je bekijkt het maar", bromde hij toen hij weer boven water kwam, ik
had het niet meer van het lachen. Een paar weken later, op een mooie winderige zomermiddag, zeilde ik fier door de haven. Het scheepje lag prachtig op een oor. Mijn ouders stonden op de kant,
mijn moeder vond het eng en mijn vader grijnsde van oor tot oor.Bij het afmeren van het scheepje zag ik de blik in zijn ogen, ik begreep het, het watersportvirus was er met de paplepel ingegoten.
Nederland verloor de finale, mijn vader won de wedstrijd. Vader je hebt de trossen voorgoed losgegooid, op weg naar de overkant van de oceaan naar het "Beloofde Land".
21 mei landden we weer in Nieuw Zeeland.
Deze keer hadden we geen probleem bij het inchecken op Schiphol, met het niet hebben van een retourticket. Voordat we gingen inchecken speurden we de balie af naar een medewerkster met de vriendelijkste uitstraling. We hadden van te voren gebeld met de immigratie Nieuw Zeeland. Deze had een notitie gemaakt en verzekerden ons dat het geen probleem zou zijn en we hadden een map met papieren bij ons, waaronder het eigendomsbewijs van de boot en een bewijs van de marina.
Broer Willem, die dichtbij Schiphol woont, kwam als leuke verrassing ons nog uitzwaaien.
De beste tijd om te vertrekken uit Nieuw Zeeland zijn de maanden mei en juni.
Het wordt al laat in het seizoen, de tijd begint te dringen. Al onze medezeilers zijn al vertrokken.
We kregen al foto's binnen van onze Belgische zeilvrienden. Zij hadden voor Tonga een grote zwaardvis gevangen.
24 mei vertrekken we richting Nieuw Caledonie. De afstand is 850 mijl.
De weersverwachting is weinig wind maar we besluiten toch te gaan. Na dit rustige weer wordt te slecht weer verwacht om te vertrekken en we weten niet wat er daarna nog komt.
De eerste paar dagen was het afwisselend moteren en zeilen, gevolgd door 2 goede zeildagen. Daarna hebben we 2 volle dagen gemoterd. Het was zelfs zo rustig op het water dat we ons om de beurt in
de oceaan lieten zakken en Geert vroeg, "wil je mijn haar knippen?" Ik pakte de tondeuse en liep nog even terug om de kam en schaar, "ik ben al begonnen!" hoorde ik Geert zeggen. Hij had de
tondeuse op de laagste stand staan en een landingsbaan op zijn achterhoofd gecreëerd. Er zat niets anders op dan de rest er ook maar af te scheren. "Jij ook?", vroeg hij, even stond ik in dubio.
"Nee, zo is het wel goed", zei ik. De laatste dag hadden we weer wat wind. We kijken terug op een vermoeiende eerste etappe. Een combinatie van jetlag, emoties en niet lekker kunnen zeilen.
Op 1 juni laten we bij het mooie eiland Ile des Pins het anker vallen, een onderdeel van Nieuw Caledonie. Na een dag rust en een duik in het heldere blauwe water kregen we weer frisse moed.