Luderitz
          
 "Stel je voor dat er een brok diamant op het anker ligt als we het naar boven halen", zei ik. We liggen in Luderitzbaai en onze fantasie
slaaat op hol.
Luderitz is een oude Duitse nederzetting gesticht tijdens de koloniale tijd en fungeerde als handelspost. Het stadje heeft qua
bouwwerken en straatnamen nog steeds een Duitse sfeer. De eerstvolgende stad ligt 400 km verderop. Vreemd om hier een Duits stadje te zien, dat omringd is door woestijn en zee.
Nadat in 1907 een werknemer die aan de spoorweg werkte, enkele diamanten in het zand vond, brak er in de nabijheid van Luderitz
een diamantkoorts los. Het barst hier nog steeds van de diamanten. De diamanten worden gecontroleerd en beperkt gedolven, om de prijs zo hoog mogelijk te houden. Het diamantgebied wordt streng bewaakt, met behulp van een omheiningen sensoren in de grond, die voetstappen kunnen lokaliseren, "Sperrgebiet!"
De mensen leven hier voornamelijk van de visserij en de diamantmijnbouw, in de zee en op het land.

Het is een bedrijvige haven,  lossende vissersschepen en  diamantbaggerboten. Sleepboten die druk in de weer zijn met grote schepen.
"Vinden jullie het hier niet rumoerig met die schepen?", vraagt Danny. Wij vinden het juist gezellig. Danny is de 70 jarige beheerder van de moorings en hangt regelmatig aan de boot, om een praatje te maken of zijn frustratie te uiten over een zeiler, die vertrekt zonder te betalen.

Hij vraagt of we een brief met betrekking tot het VOC schip "Brederode", gericht aan de Nederlandse overheid, voor hem willen vertalen en vertelt ons fonkelende verhalen over onontdekte schatten. Hij weet een goudschat op de Tuamotu te liggen en wil het gezonken VOC schip "Brederode" bergen, dat volgens hem vol met Chinees porselein ligt.
Fantastische verhalen. Op de vraag van mij,  of hij hier weleens ruwe diamanten gevonden heeft, wordt hij voorzichtig. Je kunt ze vinden op het strand verderop bekent hij, maar het is
verboden om ze te houden, als je ermee gepakt wordt ga je zonder pardon de gevangenis in.  
Ik neem het risico niet om met diamanten op zak te lopen. Stel je voor dat ik opgepakt word
en daardoor voorlopig niet naar Urk kan. We vertalen de brief voor Danny en Geert zoekt ondertussen op internet naar informatie over de "Brederode". Hij ontdekt binnen een paar minuten, dat het porselein 20 jaar geleden al uit het schip gehaald is. We twijfelen om het aan Danny te vertellen en daarmee ook zijn droom zouden afpakken.

We bezoeken samen met de Duitse zeilers Christiane en Leo wat bezienswaardigheden en historische punten rondom Luderitz. Diaz punt en een plek waar flamingo's vertoeven.
Ook bezoeken we het verlaten stadje Kolmanskop, waar het woestijnzand vrij spel heeft en hoog in de leegstaande gebouwen staat. Het stadje werd gebouwd voor het personeel, van de diamantfirma en verlaten omdat men zuidelijker meer diamanten vond.

 

Tijdens een rondje over de haven, kijken we naar een vissersschip die tonijnen lost. De havens in Zuid-Afrika worden streng bewaakt. We waren verrast dat we door de hekken kwamen, na een alcoholtest mochten we doorlopen. De bemanning van het vissersschip was duidelijk niet gewend dat er mensen naar hun werk kwamen kijken en waren heel vriendelijk. De kapitein liet ons video's zien hoe het vissen in zijn werk gaat.
We kwamen niet van boord af zonder een zak met verse Big Eye tonijn. De hele zeilerscommune kon ervan eten. Het was verrukkelijk.

 

 

"Weet je zeker dat je nog mee wilt?". "Binnen een dag ben je thuis". "De kinderen, je moeder,  je zal de komende tijd veel op zee zijn", zei Geert. De twijfel slaat toe. Thuis lonkt. De verleiding is groot.
Drie kleine magneetjes met een enorme aantrekkingskracht.
Zou ik de laatste paar maanden afhaken? We zeilen samen naar huis.

Overtocht Namibie, Luderitz-Sint Helena

 

20 februari vertrokken we om half zeven s'morgens uit Luderitz richting het eiland Sint Helena, 1335 mijl voor de boeg.
Deze overtocht staat omschreven als makkelijk. Na een rustige start komen we al snel in een gooierige zee terecht. Sinds lange tijd duurde het voor mij 2 dagen om in het ritme van de zee te komen.
De restverschijnselen van het goede eten van Zuid Afrika, super malse biefstuk, gegrilde kip,
bobotie, chakalaka, samosa en biltong, verdwenen als sneeuw voor de zon. De zee werd kalmer en het zeewater was in een paar dagen gestegen van 14 naar 27 graden, waardoor de wind ook warmer werd.
Een zee douche, een zacht briesje op m'n huid, het is weer heerlijk op zee.

Dagelijks vingen we binnen korte tijd een vis, zoveel dat we tegen
elkaar zeiden, "vandaag even niet".

De wereld rond

 

24 februari om 9.20 uur zeilden we langzaam over dezelfde meridiaan (lengtegraad) als de vuurtoren van Urk.  Dat betekent dat we de wereld rond gezeild hebben.
Een gedenkwaardig moment. "Zullen we nog een rondje?", zei Geert.

 

De wind werd matig tot zeer matig. Af en toe hesen we de genaker, zodat we konden blijven zeilen.
 Een paar uur voor Sint Helena viel er niet meer te zeilen en moest de moter aan.
Het werd een van de rustigste zeiltochten tot nu toe. Behalve de eerste nacht wat vissersschepen, hadden we rest van de tocht geen schip gezien. 2 maart aankomst Sint Helena. Het was een warm welkom.
 Bij binnenkomst stonden verscheidene bekende zeilers vanuit hun boot naar ons te zwaaien. Francois van de Geronimo en Bob van de Nero,  die we kenden van Simons Town,  schoten ons met hun dinghy te hulp bij het vastmaken aan een  grote mooringboei, met bovenop
een stalen ring, best lastig als je dit alleen moet doen. Vanaf de eerste haven van Zuid-Afrika ontmoetten we vaak dezelfde zeilers omdat
iedereen daar  dezelfde richting op gaat, het werden goede bekenden. Vanaf dit punt zal de zeilersgroep weer uit elkaar vallen. De meeste zeilers gaan vanaf hier richting Brazilië en de Caribean. Wij gaan richting de Azoren.
 

Groeten vanaf de Thalassa