Edith Christina Maria

 

Mei is de maand dat Richard en Lilian ouders geworden zijn van onze prachtige kleindochter Edith Christina Maria. We hoorden dit blijde nieuws toen we bij het eiland Fatu Hiva lagen. Ik voel me zeer vereerd omdat ik vernoemd ben. Het gaat supergoed met Lilian en kleine Edith.
Edith is een jaar na onze kleinzoon George en een dag voor de verjaardag van Geert zijn moeder geboren. Het is hartverwarmend om ze samen op de foto te zien. We genieten van de vele foto's en video's van onze lieve mooie Edith. Even aan haar snuffelen kan nog niet, maar dat komt nog wel........
We zijn heel dankbaar.

Overtocht Galapoagos - Marquesas

 

Een zeehond stak zijn kop boven water toen we Galapagos verlieten en keek ons met een paar grote donkere ogen na, alsof hij zeggen wou,' gaan jullie nu al  weg?' We waren van plan om maximaal 4 dagen in Galapagos te blijven als tussenstop. Het werden 2 dagen, dus het was geen grote ramp.
Dit wordt de langste overtocht in onze route zonder de mogelijkheid om tussendoor te stoppen. Het is een afstand van ruim 3000 mijl. De eerste 300 mijl ging wat moeizaam. We moesten onder de windstiltes rond Galapagos vandaan zien te komen en hebben daardoor 2 nachten op de moter gevaren.

In het boek van Jimmy Cornell, dat we van John en Monique mee kregen, zagen we later dat dit gebied precies beschreven stond; (an area to be avoided between 3 degrees S and 8 degrees S and 95 degrees W and 100 degrees W).Daarna kregen we de passaat goed te pakken.
Voor de rest ging het heel geleidelijk met een constante wind tussen 10 en 20 knopen en een woelige zee. Het grootste deel zeilden we met de Genua uitgeboomd.
We vinden het allebei heerlijk op zee, de dagen vliegen om. Momenten van de dag zijn eten en een zee douche. Een zee douche gaat als volgt; een emmer zeewater(bijna 30 graden) over je heen gieten, inzepen en dan nog een paar emmers zeewater over je heen gieten. Met het oog op de watervoorraad, naspoelen met een liter zoet water. Opdrogen door middel van zon en wind. Hoeveel spa wil je hebben!
Verder is het veel nadenken over het leven, het verleden en fantaseren over de toekomst, veel lezen en muziek luisteren.
Het enige dat we op zee gezien hebben was een grote autoboot. De verwachte squalls (fikse regenbuien met veel wind) bleven uit, we hebben er maar eentje over ons heen gehad.
Over deze overtocht heb ik van te voren veel nagedacht. Je bent ver van de bewoonde wereld met alle gezondheid- en gevaren risico's die zouden kunnen gebeuren. Het enige contact met de wereld is de satelliettelefoon. Maar we hebben het gedaan en het is gelukkig allemaal goed gegaan.
Na 24 dagen op zee zagen we 's morgens het eiland Fatu Hiva aan de horizon verschijnen, het meest zuidelijke en afgelegen eiland van de Marquesas. De Marquesas eilanden zijn een van de vijf archipels van Frans Polynesië. Frans Polynesië beslaat een gebied ongeveer ter grootte van Europa.  We zouden het eiland niet met daglicht kunnen halen. Om 22.00 uur voeren we de baai Omoa onder begeleiding van Dante's Prayer van Loreena McKennitt in.

Opeens was het stil, geen geslinger en geklots van water rond de boot. Vermoeid vielen we in slaap. De volgende ochtend zagen we pas waar we beland waren. De baai ligt tussen hoge bergen in. De bergen zijn weelderig begroeid met verschillende soorten bomen, de geur is bedwelmend. Tussen de bergen is een dal waar een dorp ligt. We zijn de enige boot in de baai, waarschijnlijk doordat er enige deining staat en het niet makkelijk is om aan land te komen.

Fatu Hiva

 

We liepen het dorpje in en belandden in een soort sprookjeswereld. Er staan eenvoudige huisjes -de mensen leven buiten- langs een stromend riviertje en overal waar je keek zag je fruitbomen en bloeiende struiken. Iedereen zegt ons vriendelijk gedag. De vrouwen dragen mooie geurende bloemen in hun haar.

Een vrouw kwam ons lachend tegemoet, ze spreekt Polynesisch en daar konden we niets van maken, het klinkt wel mooi. Ze spreken hier ook Frans, maar mijn Frans moet ik nog een beetje opdiepen. Ze had het over Tapa en wenkte ons naar haar huis. We liepen haar achterna naar de binnenplaats waar haar vader en zus zaten te schilderen. Er is nog een jongere zus, zij spreekt goed Engels. Tapa is een oude schilderkunst van tekens en figuren over het leven, op gedroogde bladeren van palm- en broodvruchtenbomen. De vele tatoeages bij de mannen en vrouwen zijn ook Tapa. Haar vader van 86 jaar schildert al heel zijn leven. Stoelen werden bijgeschoven en schalen met fruit werden voor ons neergezet. 'Niet te geloven, nog geen 10 minuten in het dorp en we zitten al bij mensen aan tafel te eten', dacht ik.
Even later kwamen we bij een huisje langs waar Tiki gemaakt wordt. Tiki is beeldhouwkunst van hout of steen, meestal in de vorm van een man of vrouw. Hier werden we ook op een stoel gezet en moesten we fruit eten, er waren fruitsoorten bij die ik nog niet eerder gezien heb.

Beladen met fruit liepen we uiteindelijk terug naar de boot. Een onvergetelijke ervaring.
De volgende dag voeren we naar de volgende baai Hanavave, deze baai is kleiner en heeft meer beschutting. We liggen hier met nog 3 zeilboten, Canadezen, Fransen en Nieuw-Zeelanders. Iedereen heeft verschillende verhalen over de overtocht. De ervaring van de Canadezen was het heftigst, zij verloren hun roer en zijn 700 mijl onder zeil gesleept door een catamaran.
Do not miss the hike to the waterfall! De wandeling was mooi en tegelijkertijd therapeutisch na het blijde nieuws van de geboorte van onze kleindochter. De hike was spectaculairder dan de waterval.

 

Hiva Oa


Nadat we de hike gedaan hebben zijn we vertrokken naar Hiva Oa om in te klaren. Hiva Oa is het eiland waar Gauguin en Jacques Brel begraven liggen en waar Geert van de drijvende steiger in het water viel met zijn telefoon in zijn broekzak. Het is soms een enorme uitdaging om aan land te komen en er weer vanaf te komen met de dinghy. In dit geval met 2 flessen water van 8 liter in elke hand balancerend op een drijvend dok. Gelukkig had hij zijn oude telefoon nog en kon hij de meeste gegevens en contacten weer terughalen. Vanwege het trage internet was het wel lastig zijn App's opnieuw te downloaden.  

In de kleine baai achter een breakwater bij het hoofdstadje Atuona lagen veel zeilboten. Hier gaan de meeste zeilers inklaren en er is een kleine werf waar reparaties gedaan kunnen worden. We ontmoetten oude bekenden en maakten nieuwe contacten.

Na een paar gezellige dagen gingen we naar het naastgelegen baaitje Hanamenu waar twee vriendelijke families tussen de fruitbomen wonen.
We mochten ons baden in de waterval 15 meter vanaf het strand.